کتاب ذهن عکاس اثر مایکل فریمن نشر آبان

توضیحات

در عکاسی، رسمی رواج یافته که توضیح و نگارش جدی، در خطاب به مخاطب بی‌طرف است-افرادی که قرار نیست پا فرا گذارند و چیزی مشابه را برای خود تجربه کنند. فکر نمی‎کنم هنگامی که سوزان سانتاگ کتاب «درباره عکاسی» را نوشت، توقع داشت خوانندگانش خود را با مقوله عکاسی درگیر کنند. او کارش را با این پیش‌فرض آغاز نمود که خوانندگان به عکس‎هایی که پیشتر گرفته شده نگاه خواهند کرد: فراگیری با عکس … گلچینی از عکس‎ها … جمع‌آوری عکس، جمع‌آوری دنیاست. زمانی که او از عکاسی مردم عادی بحث می­کند، از آن به‌مثابه یک پدیده اجتماعی سخن به میان می‌آورد.
مخاطب عکاسی خود، عکس تهیه می­کند! دردناک است. هنرمندان به‌ندرت در مورد این قضیه حس خوبی دارند، اما این شیوه‌ای تثبیت شده است و تصور می­کنم زمان مناسبی است که خوانش عکس را با برداشت عکس همراه کرد.
این کتاب نقطه‌ای را که کتاب چشم عکاس در آن متوقف شد از سر می‌گیرد تا به‌این‌ترتیب نگاهی به شیوه‌های متفاوت کاربرد تکنیک‌های بی‌شمار ترکیب‌بندی بیندازد. در اینجا و در ترکیب‌بندی، تأثیرات لنز، زمان‌بندی و نور نیز دخیل شده تا سبک خاصی از عکس را ایجاد کند.